I.

6-11 stycznia

Obudził mnie rano głośny dobiegający szum z łazienki. Nie był to odgłos suszarki lub wody, która wydobywała się z kranu. To brzmiało jakby przepełniona wanna zaczęła zalewać podłogę, bo nie było w niej już miejsca. Szybko wstałam i pobiegłam do miejsca, z którego wydobywał się dźwięk. Gdy tam weszłam zamarłam… wszędzie było pełno krwi, na ścianach, lustrze, podłodze, która była w mniej przerażającym stanie, ponieważ czerwona substancja została lekko zmyta przez wodę. Rozglądałam się dookoła pomieszczenia a moje oczy zatrzymały się na najgorszym, co mogłam zobaczyć. Mój brat, najbliższa mi osoba, leżała w wannie, cała we krwi, którą ubrania już przesiąknęły na wylot. On nie żył. Jedyny gest, na który było mnie stać to cichy płacz i wyszeptane słowo „żegnaj”.

Powolnym krokiem ruszyłam w stronę trumny, niosąc w ręku bukiet czerwonych róż, które miały być pozostawione obok jego zimnego, bladego i nieżywego ciała. Minęły 4 dni, ale to za mało, nie umiem tego zrozumieć, czemu on, czemu nie mój ojczym, który co noc bije moją mamę, który znęca się nad nami i tylko Alex umiał nas ratować, chronić.

Stałam po drugiej stronie kościoła, byłam jedyną osobą, która nie płakała, przynajmniej nie w tej chwili. Po odprawionej mszy ustawiła się wielka kolejka „najbliższych” mojego świętej pamięci brata. Mówiąc  „najbliżsi” mam na myśli osoby, które nigdy mu nie pomogły, były przy nim tylko i wyłącznie z powodu dużej rozpoznawalności w szkole, trzeba zachować pozory, prawda? Przychodząc na pogrzeb z pewnością pokażą jak bardzo go kochali, ale to zwykła ściema, ta miłość zazwyczaj kończyła się po każdej udanej i FUNDOWANEJ przez Alex’a imprezie. W sumie na brak kasy nigdy nie mogliśmy narzekać, mieszkaliśmy w jednym z najlepszych apartamentowców w Chicago, mieliśmy wszystko, czego potrzebowaliśmy do zachowania naszego „standardu” życia. No cóż, najwidoczniej nie wszystko skoro jego już nie ma… najwidoczniej czegoś powinno nam brakować i tylko on to zauważył, a teraz skoro już wszystko jest skończone musze się dowiedzieć, czym to „coś” jest.